NLP Quality of Life Coaching Blog Manon
Manon, 22 jaar; ‘Het valt me op dat ik de dagen na de sessie weer zin heb om te leven en dat ik probeer om een feestje te maken van iedere dag!’
Toen ik Tamara voor het eerst ontmoette, werkte ik bij Vrouw&Passie. Door dit werk werd ik nog meer geïnspireerd om het beste uit mezelf te halen! Ik had al wel eerder van NLP gehoord, maar wist nog niet zo goed wat ik me hier precies bij voor moest stellen. Toen Tamara mij uitnodigde voor een sessie bij haar thuis, heb ik deze kans met beide handen gegrepen! Door een ernstig auto ongeluk in 1996 zit ik in een rolstoel en heb hierdoor op jonge leeftijd al veel verschillende levenslessen moeten leren. Op dit moment ben ik weer in een traject in het revalidatiecentrum, om te herstellen van mijn overbelasting van mijn lichaam en geest, maar ik merk dat veel zaken te maken hebben met het acceptatieproces rondom het ongeluk.
De onderwerpen die ik wilde behandelen tijdens de sessie met Tamara waren: het grote verdriet rondom het ongeluk; wat er vooral rondom de tijd dat het gebeurd is speelde (24 december) en mijn zelfbeeld. Het eerste uur van de sessie hebben we gebruikt om heel veel dingen te bespreken over wat ik al weet over die onderwerpen. Zoals hoe het komt dat ik een negatief zelfbeeld heb en wat maakt dat ik verdrietig ben, als ik aan het ongeluk denk. Sommige vragen die Tamara stelde kon ik wel beantwoorden, maar sommige niet.
Het tweede uur van de sessie gingen we aan de slag met de oefeningen. Tijdens de oefeningen moest ik mij ontspannen, om op deze manier dichter bij mijn onderbewuste te kunnen komen. Dit ben ik wel gewend, dus ik begreep hierdoor goed wat Tamara bedoelde. Tamara stelde mij allerlei vragen en ik moest hier antwoord op geven met mijn gevoel en dus niet wat ik rationeel denk. Echt mijn gevoel laten spreken. De vragen die ze stelde gingen over het moment waarop ik me voor het eerst minderwaardig voelde en wanneer ik voor het eerst het intense verdriet van het ongeluk voelde.
Door mijn gevoel te laten spreken, kwamen deze momenten gemakkelijk in mijn gedachten naar boven. Ik dacht aan toen ik in het ziekenhuisbed op de intensive care lag en toen ik voor het eerst werd buitengesloten door vriendinnetjes omdat ik in een rolstoel zit. Ook vroeg Tamara welke levenslessen ik uit deze situaties kan trekken als ik de situatie van een afstandje zou bekijken. Op deze manier keek ik heel anders tegen de verdrietige situaties aan. Deze oefening moest ik herhalen voor alle situaties die naar boven kwamen waarop ik me verdrietig of minderwaardig voelde.
Na de sessie voelde ik mij heel erg opgelucht. Er kwamen wel tranen los, maar niet zozeer omdat ik verdrietig was. Tamara zei dat ik situaties en aannames die ik mezelf heb opgelegd aan het loslaten was. Zo voelde het ook. Ik voelde me heel rustig en opgelucht. Het valt me op dat ik de dagen na de sessie weer zin heb om te leven en dat ik probeer om een feestje te maken van iedere dag! Ook zegt iedereen dat ik er zoveel beter uitzie dan een week geleden. Dat ik meer kleur op mijn gezicht heb en helderder uit mijn ogen kijk. Net alsof ik weer met beide benen terug op de aarde gezet ben.